Oostende heeft sinds 2011 een ‘Meldpunt Senioren in Nood’. Het Sociaal Huis nam dit initiatief om problematische situaties bij ouderen in isolement te vermijden. Het Meldpunt wordt zeer gewaardeerd. En er is een hoge maatschappelijke relevantie, getuige het hoge aantal meldingen, ieder jaar opnieuw.
Oostende is een speciale centrumstad door haar dubbele vergrijzing, namelijk zowel de traditionele vergrijzing (we leven allemaal langer) als de inwijking van senioren uit het binnenland. Inwijking op oudere leeftijd impliceert automatisch al een risico op sociaal isolement. Men laat de ‘oude’ netwerken van familie, vrienden en buren achter en het is niet altijd gegarandeerd dat dit in de nieuwe thuishaven Oostende opgevangen kan worden door ‘nieuwe’ netwerken.
Daarnaast blijft Oostende in het algemeen niet gespaard van andere maatschappelijke tendensen zoals individualisering, vermindering van zorgnetwerken en de beperkte mogelijkheden van professionele zorg. Dit alles verhoogt bij ouderen in Oostende het risico op sociaal isolement, verwaarlozing, … “We kennen allemaal wel van die situaties van bejaarde buren in de straat waarbij we een ‘niet pluis-gevoel’ hebben. Bijvoorbeeld na het overlijden van een partner van de bejaarde, of bij beginnende dementie. Ook situaties van ouderen(mis)behandeling komen soms voor” , aldus schepen van Welzijn, Zorg en Onderwijs Natacha Waldmann.
Waarom een Meldpunt? Omdat al deze situaties vaak verborgen zijn en blijven, is het Meldpunt Senioren in Nood (MSIN) opgericht. Alle Oostendenaars kunnen dit soort situaties melden bij het Meldpunt. Het MSIN heeft een goede samenwerking met vaste doorverwijzers zoals politie, hulpverleners en zorgverstrekkers. Maar ook bijvoorbeeld een advocaat, een syndicus, een wijkwerker is goed geplaatst om dit soort situaties aan te brengen.
Het Meldpunt Senioren in Nood is dus bereikbaar voor iedereen. Het is dan ook belangrijk dat het MSIN goed gekend is bij de bevolking.
Wat doet het Meldpunt? Schepen Waldmann: “Het MSIN, dat zijn twee opgeleide maatschappelijk werkers, die elke melding zeer degelijk opvolgen. Zij werken outreachend en aanklampend. Dat betekent dat ze veel huisbezoeken afleggen en ter plekke bekijken hoe ze kunnen helpen.”
Candice D’hulst, maatschappelijk werker: “Het blijft niet bij één huisbezoek natuurlijk. We gaan aan de slag met de persoon zelf en we proberen de bejaarde te motiveren voor hulpverlening. We gaan op zoek naar de mogelijkheden bij de bejaarde zelf. Dit is soms een werk van lange adem, soms met vallen en opstaan. Belangrijk is ook dat we het netwerk rond de persoon aanspreken. Soms is dat een zorgverstrekker of een hulpverlener, soms ook gewoon buren/familie.”
Ze gaat verder: “Een succesvol traject kan voor ons verschillende zaken betekenen. In vele gevallen ligt het succes in het feit dat er een vorm van zorg of begeleiding opgestart wordt. In sommige situaties kunnen we ook op financieel vlak een verschil maken. Soms organiseren en betalen we ook een soort opruimactie of een schoonmaakactie, om met een schone lei en met begeleiding opnieuw te beginnen. En in enkele eerder zeldzame gevallen moeten we verder gaan en moeten we de persoon tegen zichzelf beschermen.”
Share this: